Do domu pod górę

Deska windsurfingowa, zwłaszcza bezmieczowa, nie jest przystosowana do pływania w ostrym bajdewindzie dlatego zazwyczaj powroty do miejsca startu, znajdującego się na brzegu nawietrznym, zajmują sporo czasu i sprawiają dużo trudności początkującym żółtodziobom. Na każdym spocie jest przynajmniej kilku takich pacjentów, którzy wracają, ciągnąc za sobą sprzęt wzdłuż plaży. W tym miejscu postaramy się temu zaradzić, żeby od tej pory zawsze wracać z tarczą, a nie na tarczy.  

Efektywne halsowanie jest inne w warunkach ślizgowych i inne w warunkach słabowiatrowych.

 Warunki słabowiatrowe.

Kiedy wiatr nie pozwala na płynięcie bajdewindem w ślizgu pojawia się problem z uzyskaniem odpowiedniej prędkości. Receptą na to jest utrzymywanie deski płasko na powierzchni wody. W tym celu stopy powinny spoczywać dokładnie na linii diametralnej deski, blisko masztu. Pływanie z wysoko zadartym dziobem może i wygląda cool ale przy słabym wietrze rufa głęboko zanurzona w wodzie zachowuje się jak pług orzący wodę, natomiast obciążanie krawędzi zawietrznej sprzyja odpadaniu.

W technice żeglowania na wiatr ważne znaczenie ma również psychika. Jeśli wracamy do domu to wracamy. Nie można poddawać się emocjom i odpadać przy najmniejszym szkwale z nadzieją złapania jakiegoś krótkiego ślizgu, po którym znajdziemy się 200 m niżej po zawietrznej. Jeśli wszystkie znaki na niebie i wodzie wskazują, że nadchodzący szkwał nie jest na tyle długi i mocny, żeby go wykorzystać do wejścia w ślizg trzeba go odpuścić. Lepiej wyluzować żagiel jeśli przyczyni się to do utrzymania kursu, niż wciskać gaz do dechy jeśli miałoby to doprowadzić do utraty wysokości. Nie trzeba chyba dodawać, że jadąc pod górę droga wiedzie serpentynami, czyli skręcamy zawsze w kierunku szczytu - na wodzie oznacza to zwrot przez sztag.

 

Warunki ślizgowe

Gdy wieje na tyle żeby deskę wprowadzić w ślizg sprawy mają się zgoła inaczej, chociaż też można znaleźć analogie do jazdy po twardym gruncie. Na rowerze, czy w samochodzie widząc przed sobą wzniesienie najczęściej dodajemy gazu dla nabrania rozpędu. Przez to wspinaczka jest lżejsza dla nóg albo silnika w przypadku auta. Nie inaczej jest na wodzie - zanim zaczniemy podjeżdżać pod górę (pod wiatr) dobrze jest najpierw rozpędzić się (odpaść). Z dodatkową energią w postaci prędkości utrzymanie deski na ostrym kursie jest dużo łatwiejsze.

Będąc w pełnym ślizgu możemy sobie pozwolić na mocne obciążenie rufy i krawędzi nawietrznej, która w tym wypadku będzie spełniała rolę dodatkowego statecznika.

W przeciwieństwie do warunków słabowiatrowych można sobie pozwolić na zwroty z wiatrem, czyli tzw. rufy. Utrata kilkudziesięciu metrów nie ma w warunkach ślizgowych, aż tak istotnego znaczenia. Poza tym, jeśli pływamy na małym akwenie rzadko zdarza się tak, że wiatr wieje cały czas w tym samym kierunku. Odchylenia kilkustopniowe to wcale nie wybryk natury. Jeśli więc nawet w danym momencie nie udaje się utrzymać zamierzonego kursu to za chwilę znajdzie się okazja, żeby podostrzyć.  

W praktyce halsowanie pod wiatr oznacza strategię ciągłego balansowania pomiędzy szybkością a pożądanym kursem. Innymi słowy: chcesz żeglować szybko – tracisz kurs, chcesz płynąć ostrym kursem – tracisz prędkość. Trudności w płynięciu bajdewindem mogą być także spowodowane nieodpowiednim ustawieniem sprzętu. Dobór właściwego fina, ustawienie masztu, bomu, linek trapezowych oraz odpowiedni trym żagla poprawi zdolność deski do płynięcia  pod ostrym kątem w stosunku do wiatru. Niestety nic na tym świecie nie jest za darmo. Kupując dłuższy fin typu pointer zapłacisz mniejszą manewrowością deski. Przesuwając maszt do tyłu zapłacisz w postaci tendencji do niepożądanego ostrzenia przy starcie. Wreszcie wybranie żagla na tzw. „blachę” okupisz mniejszą siłą ciągu pędnika. W praktyce początkującemu trudno jest ocenić, czy problemy z pływaniem ostrym kursem wynikają ze złego ustawienia sprzętu, czy też złej techniki.